Willy Bastiaensen – Pelgrim

In zijn toneeltekst “Tussen Nu en nergens” laat Willy Bastiaensen een personage zeggen: “Die reiziger, die passant, die zwerver, die nomade, die wij zijn, wie is dat in wezen? Of preciezer gezegd: wàt zijn wij? Eeuwige wezens, verbannen of weggestuurd naar een fysiek bestaan? Of er zelf in afgedaald vanuit een soort kosmische leergierigheid? Geëvolueerde apensoort? Weeskindjes van buitenaardse wezens?”

De reis… het is een metafoor die de auteur graag gebruikt voor het leven, voor die raadselachtige tocht tussen wieg en graf. Soms zijn we “zwervers”, dan weer “reizigers” en er zijn ook de momenten dat we op weg zijn naar een sacrale plek, dat we “pelgrims” zijn. Voor de auteur is die sacrale plek geen kerk of heiligdom of bedevaartsoord maar het Hart zelf. Zijn pelgrimage is een reis naar binnen, een reis door en in de ziel, elk moment weer. “Pelgrim” bevat al de gedichten die de auteur schreef tussen zijn zeventiende en nu.

Elke bundel omvat een bepaalde (niet per se scherp omlijnde) periode uit zijn leven. Een kleine oogst, maar poëzie is voor hem geen intellectueel spel met woorden, wel een manier om met vragen, raadsels en gevoelens om te gaan.
Hij zou zijn gedichten ook wel “oefeningen in stil worden” willen noemen. Poëzie als een manier van bespiegelen en mediteren.